Prolog

  Sylwester jest to okres w życiu człowieka, kiedy żegna się ze starym rokiem i wita nowy. Jest to okazja do zmiany, szansa na poznanie czegoś nowego i doświadczenie niedoświadczonego. Dla szóstki młodych przyjaciół to też będzie czas zmian. Tyle, że niekoniecznie na lepsze i niekoniecznie tylko na jeden rok.
 Na sali balowej aż huczy od dobrej zabawy. Nikt nie przejmuje się zbliżającą wojną, każdy korzysta z możliwości zabawy, są to ostatnie chwile 1913 r. Na sali bawią się i młodzi, i starzy, każdy z każdym. Słychać śmiechy i tłuczone szkło.
 Dwójka młodych na środku popisywała się swoim talentem tanecznym. Ona, wysportowana i zgrabna dziewczyna, on wyćwiczony i sprawny chłopak. Mowa jest tutaj o Luizie i Arturze, którzy i w tym roku zdobyli koronę Królowej i Króla Balu. Oczywiście, ponownie pokonując swoich przyjaciół - Piotra i Annę, którym jak zawsze brakowało odrobiny głosów. Nie zmienia to faktu, że byli w sobie tak samo zakochani jak tamci. Są to dwie najpopularniejsze pary w szkole. Zawsze widziane razem, nigdy osobno. Gdyby można ich miłością nakarmić świat, proszę mi uwierzyć, że nikt nigdy nie usłyszałby o głodzie na świecie.
 Oprócz tej czwórki byli jeszcze oni. Nina, najmłodsza z nich wszystkich, ale bardzo inteligentna i sprytna oraz Daniel rozważny, ale za razem szalony. Każdy mógłby sobie pomyśleć, że nadawaliby się na parę, a może są już parą, ale oboje byli zbyt nieśmiali, żeby wyznać, to co do siebie czują.
 Przed rozpoczęciem Nowego Roku wszyscy wybrali się na swój ostatni spacer, ostatni spacer jako ludzie. Od momentu, kiedy zobaczyli jakiś cień w ich życie wstąpił strach i przerażenie. Myśląc na początku, że może to być jakieś zwierze, postanowili jak najszybciej wrócić na imprezę. Kto wie do czego może być zdolne przestraszone zwierzę. Niestety, drogę zagrodził im wysoki mężczyzna. Do tej pory nie wiedzą jak wygląda. Dlaczego? Ponieważ rzucił się na nich z prędkością światła. Leżeli oni w bezruchu, na środku ulicy, w oczekiwaniu na pomoc. Nikogo nie było, nikt ich nie widział. Dopiero rano zostali znalezieni, ale znawcy stwierdzili, że już za późno, że już nie żyją, że rok 1914 nie był im przeznaczony. Rodziny pogrzebały puste trumny, ponieważ nie wiedzieli o tym, że znawcy się pomylili. Nie było za późno, nie umarli, a tak naprawdę rok 1914 nie był przeznaczony im samym.
 Po stu latach przeprowadzek, szukania swojego miejsca, wracają tam, gdzie wszystko się zaczęło. Wracają do domu, który przed wiekiem musieli opuścić. Co się stanie? Tego nawet Twórca się nie domyśla.

Mam nadzieję, że podoba się Wam i będziecie wpadać tutaj częściej. Już teraz dziękuję za każdy komentarz i każde polecenie. 
Pozdrawiam, 
Kinga.